PAYLAŞABİLİYOR MUYUZ?

İnternette sosyal paylaşım sitelerinde stres atmaya çalışırken son günlerin yorgunluğuyla masa başında uyuya kalmışım.

Rüyamda her taraf zifiri karanlık. Neredeyim tam olarak bilemiyorum ama İstanbul’da olmadığımın farkındayım. Birden bomba ve patlama sesleriyle irkiliyorum. Çığlıklar, panikle koşuşturmalar. Birazdan helikopter sesleri, uçak seslerine karışıyor. Ne olup bittiğini anlamaya yetecek kadar olmasa da, sadece bombalanırken aydınlanıyor ortalık. Basbayağı bir savaşın içinde olduğumu fark ediyorum.

Karanlık ve korku, yaz akşamının sıcaklığını savaşın buz gibi soğukluğuna yenik düşürüyor sanki, ürperiyorum. Neredeyim diye düşünürken, koşuşturmalar, konuşmalar ve bağrışmalardan anlamaya çalışıyorum yanılmıyorsam Doğu Anadolu’da bir yerlerdeyim. İnsanlar sağa sola koşturuyorlar panik halinde. Korkunç sesler yükseliyor gökyüzüne. Bomba seslerine ambulans ve siren sesleri karışıyor. Bir düğün töreninde ortalığın kana bulanmasına sebep olan bombaları konuşuyorlar insanlar. Teknoloji sayesinde haber ajanslarına, basına ulaşabildiklerini anlattıklarını duyuyorum. İnternetten yine bir sosyal paylaşım sitesindeki yazılardan insanlara bilgi verebildiklerini duyuyorum. Fakat elektrikler de kesildiğinden ancak şarjı süresince haberleşebiliyorlar dış dünya ile, bir de telefonlarla ama yine şarjları ölçüsünde haberleşme sağlanabildiğini konuşuyorlar. Teknolojinin ne kadar önemli olduğunu ama yine de her şeye yetemediğini düşünüyorum ister istemez. Bilgiler çok sağlıklı olmadığı için herkes bir şeyler söylüyor, kimi ölü sayısını 3 derken kimi 1 diyor, yaralıların ne durumda olduğunu kimseler bilemiyor. Sanki kendi kaderine terk edilmiş gibi bir izlenim yaratıyor koca şehrin görüntüsü.

Ne olup bittiğini anlamaya çalışırken bir yandan da neler yapabileceğimi düşünüyorum. Öncelikle yaralılara acil yardım gerekiyor. İnsanların bir yerlere sığınıp canlarını korumaya çalışmaları gerekiyor. Bir yandan kimin kimle savaştığını dahi anlayamadığımız halde askerlerimizden yardım istememiz gerekiyor. Kısacası orada bir kıyamet kopuyor ve aslında ne yapılabileceğini bile bilememenin çaresizlikleri yaşanıyor. Bu kıyamete engel olamamanın üzüntüsü yaşanıyor. Ama bir yandan da hayat devam ediyor, etmeli. Ertesi gün gazetelerden sadece bir kaçı küçük birer haber köşesi ayırıyor onca yaşananlara karşın. İçinde olup hissetmediğim daha ne kıyametler yaşanmış olduğunu fark ediyorum gazeteleri okurken. Kulağımda hep kendi kendime söylediğim ‘’ne yapmalı, ne yapmalı ‘’ sözleri çınlarken, kan ter uyanıyorum.

Bu nasıl bir kabustu böyle rüyamda bile kendimi nasıl da kötü hissettim. Bakıyorum ki, açık kalan bilgisayarımdan arkadaşlarım bir video paylaşmışlar, dinlemeye başlıyorum ; Boşvermişim, boşvermişim, boşvermişim dünyaya…

Herkesin keyfi yerindeymiş oysa. İyi ki rüyaymış bütün bunlar, savaşsız bir dünya ne güzel olurdu diye düşünüyorum. Paylaşım sitesindeki gönderilere bakarken, tıpkı rüyalarımda gördüklerime benzer haberler gözüme çarpıyor. Nasıl yani, doğru muydu, gerçek miydi, uyuyakalıp rüya görmemiş miydim? Kafam karışıyor. Bir kaç haber sitesine bakıyorum. Evet belli belirsiz bir şeylerden söz ediyorlar bazı haber siteleri ama hala uykuda mıyım, yoksa uyandım mı bile anlayamıyorum. Bir şeyler oluyordu da, kimsenin haberi mi yoktu olan bitenden, yoksa artık alışmıştık da tepki mi göstermiyorduk?

O sırada paylaşılan başka bir videoyu dinlemeye dalıyorum ; ’’Güzel günler göreceğiz çocuklar ‘’, ardından başka bir video ; ‘’ Bir şey yapmalı’’ …


İlknur ERŞAHİN ÇAKICI
25.09.2011

Tweet

Yazarın Tüm Yazıları...  -   Yazar'a mesaj yaz  -   Yorum Yaz 

Okuyucu Yorumları