KARADENİZ HEPİMİZİN

Siz hiçbir manzara resmine bakarken rahatsız oldunuz mu, ya da yeşilliklerle, çiçeklerle dolu bir fotoğraf çekerken kendinizi kötü hissettiniz mi? Hayır dediğinizi duyar gibiyim. Mümkün değil. Biz insanlar doğaya ne kadar yakınsak, doğayla ne kadar iç içeysek o kadar mutlu, bir o kadar huzurlu hissediyoruz kendimizi. Doğadan uzaklaşmak ise bize kendimizi huzursuz ve keyifsiz hissettiriyor.
Bazen bunun farkında olmayabiliriz, ya da elimizde olmayan sebeplerden duruma katlanmak zorunda kalabiliriz. Ama sonuç değişmiyor. Oysa ki şaşılacak şekilde doğadan uzaklaşma sebeplerimiz de daha mutlu olmak üzerine kurulu aslında. Daha konforlu ,daha modern yaşamak düşüncesiyle yaptığımız beton yığını binalar ne kadar etrafını yeşillere de boyasak doğanın yerini tutamıyor. Daha kolaylık olsun diye sığındığımız teknoloji bizi doğadan daha da uzaklaştırıyor. İşimizden fırsat buldukça tatil özlemi,en küçük zaman aralığında hemen yeşile ya da denize koşma isteğimiz de bundan kaynaklanıyor. Küçük yerleşim yerlerinde çok fark etmediğimiz doğa özlemi şehirlerin büyümesiyle aynı oranda büyüyor.

İklim ve coğrafik özellikler açısından dünyanın sayılı şanslı ülkelerinden biriyiz. Bunu özellikle yurt dışından gelen misafirlerimizden sıkça duyuyorum. Ne Avrupa gibi çok yağışlı, güneşsiz, ne Ortadoğu bölgeleri gibi sıcak; her mevsimin keyifle yaşandığı yağmuru da, güneşi de karı da, rüzgarı da bol olan bir memleketiz.Yedi coğrafik bölgede farklı iklimsel özellikleriyle, farklı yetişen deniz ve tarım ürünleriyle, farklı yer kabuğu özellikleriyle (Ürgüp, Göreme, Pamukkale) gerçekten şanslı ülkelerden biriyiz.

Ben Karadenizliyim. Meyveyi ağacından yiyebilmiş, alabalıklarla yüzerken, bir yandan yüzdüğümüz ırmağın tertemiz buz gibi suyunu içebilmiş, yeşilin her tonundan ağaçları görebilmiş, tertemiz havasını soluduğumda oksijenine doyabilmiş bir Karadenizliyim. Son yıllarda çok sık gidemediğim Karadeniz fotoğrafları görüyorum ve çok üzülüyorum.. Üzüntümün sebebi HES (Hidro Elektrik Santralleri) yapımıyla ilgili. HES’ler sebebiyle memleketimin oksijen depoları, balta girmemiş ormanları, temmuz ortasında her yer sıcaktan yanarken, hırkalarla şömine başında serinde oturduğumuz yaylalar teker teker yok ediliyorlar. Bu memleketin yetiştirdiği bir sürü mühendisler var, mimarlar var, çevre bilimciler var. Dahası memleketine aşık Karadenizliler var. Gözlerimizin önünde memleketimizin bir mum gibi eriyip gitmesine kahrolmamak mümkün değil. Güneş gibi, rüzgar gibi dalga gibi enerji kaynaklarının bol olduğu ülkemizde, kullanırken dünyanın en pahalı bedelini ödediğimiz elektrik için koskoca bir bölgeyi yok etmeye değiyor mu? Ülkenin en yeşil, en yağmurlu, ırmaklarının en çok olduğu yerleri vicdansızca çöle çevirmeye değiyor mu?

Karadenizliler direniyor, çünkü doğdukları, büyüdükleri, emek sarf ederek karınlarını doyurdukları yerler, mahkemelerle, bireysel ya da örgütsel çalışmalarla haklarını kaybetmenin çabasını veriyorlar. Lütfen hepimiz memleketimizin bu güzel toprakları için elimizden geleni yapalım. Cennetten köşeler kadar değerli, dünyanın en güzel yerlerinden olan Karadenizimizin direnişine kulak verelim. Ben yıllardır gidemedim ama hala en koyu yeşilleri, en mavi ırmakları, her renk çiçekler, her tat meyveleriyle hep gözümün önünde güzel memleketim. Ben bu güzellikleri gördüm, yaşadım, çocuklarımın da torunlarımın da, torunlarımın torunlarının da yaşamasını istiyorum.

HES’lere HAYIR.


İlknur ERŞAHİN ÇAKICI
2.07.2012

Tweet

Yazarın Tüm Yazıları...  -   Yazar'a mesaj yaz  -   Yorum Yaz 

Okuyucu Yorumları