|
AĞAÇLAR YANIYOR…
Bahar da bitiyor gelemeden, kıştan anlamadan, kar kış denen günleri yaşayamadan gelen yazdan ilk kez korkaraktan…
Nasıl başladım böyle bilemiyorum. Başlıktan mı etkilendim. Olaylardan mı ve özellikle son gelişen çok acı olanlardan mı? Yaz aylarının stres atıcı güzelliklerine kavuşamadan zaten varolan kasvetime yenileri de ekleniverdi ki her zaman beklenebilen, arzulanması güç gerçek maden kazalarına yenisi ama en büyüğü ile... Bir de beklenen ama beklenemeyen ancak önceden uyarı sistemi ardından durdurulamayan ve orada kal denilen Ege çalkantısı… Hüzünlerimin arasına giren bir güzelliği ise sizlerle paylaşmak ve yazımın başlığına da yeni yayımlanan, beni çok mutlu eden bu kitabın ismini vermek istedim.
Yaz ayları ve kuraklık aklımdan hiç çıkmayınca da bu isim özdeşleşti. Kitap, değişik tanımlamalarla akıcı dille yazılmış yaşam kesitleri kısa hikayelerden oluşmakta. Yazarı Özlem Akıncı… Soyadı belki çağrışım yaptı benim ilk soyadımla sevgili okurlarım, evet yıllardır yazdığını bildiğim ama hiç okuma fırsatımın olmadığı amcam kızı Özlem’in. Yaz konaklama yerlerine giderlerken uğradığımda en güzel sürpriz armağanım oldu. Bir solukta okumaya çalıştım. İlginç paylaşımları var günümüz örneklemelerini de içeren. Başlangıçta zor okunabilir, düşündürebilir ama içine girdiğiniz de ilginiz artacaktır.
Okuyun diye ısrarcı olmak sevmediğim bir konu, sadece öneririm ve beğenebileceğinizi belirtebilirim. İlk kitabı olmasının da sevinci ile kendisini sizlerin huzurunda kutluyorum ve devamını diliyorum. O da sıkıntılı günler geçirmekte amcamın sağlık sorunları ile ve benim gibi yazılarından yardım aldığını düşünüyorum. Sağlıklar ve yazma keyifli günler diliyorum. Sakın bıkma ve birikimlerinden yararlanmalarını eksik etme sevgili kardeşim. Başarılar…
Ağaçlar yanıyor çok acı bir söz aslında… Ağaç, benim için çok önemli bir kavram ve sadece görülen yeşil varlıklar değiller bildiğim! Ailelerde de, toplumlarda da ağaçlar var öyle değil mi? Yılların verdiği birikimleri anıt ağaçlar olarak gelecek nesillere aktaran yarım asrı çok geçmiş ağaçlar… Bazen çınarlarımız diye söz ettiğimiz... Koca çınarlar! asırlarca dimdik ayakta kalan, yılların yorgunluğunu dallarına konan kuşlarla ya da torunlarla paylaşan, acılarını içinde saklayan, öğretilerini gelecek nesillere aktarmaya çalışan, anlaşılamadıklarında ‘gençlik işte’ deyip geçen hayat kütüphaneleri ağaçlarımız… Bazen hiç acımadan yenilikler için düşünmeden yok ettiğimiz, farkettiğimiz de bazen çok geç kaldığımız, masallara karnı tok, yüzü aklarımız… Koca çınarım elimden uçtu gitti ama bıraktığı sayısız şiirlerinin koruyucusu artık bir değil iki oldu ailesinde, mutludur, huzurludur. Gelecekten umutluydu ama umutları son zamanlardaki zihinsel yorgunluklara fazla dayanamadı. Çeyrek asırlık emekliliğini huzurla geçirdiği mahallesinde, asırlık ağaçların zamanla yapılara fedasına şahit olmadan sessizce kaydı yıldızımız ki yeni yıldızlar parlıyor canım babacığım…
Ağaçlar hiç yanmayacak su eksilmeyince… En güzel su ise okumak, okumak, okumak…
Esenlikle…
Prof. Dr. Güniz AKINCI KESİM
29.05.2014
 Yazarın Tüm Yazıları... -  Yazar'a mesaj yaz
-
Yorum Yaz
|
|
